بابا بعد از صفرعلی، خیلی عوض شد. آن روزی که پیکرش را آوردند دیگه از آن به بعد زیاد دلش می‌سوزد، خون بالا می‌آورد. چند روز پیش اینطوری شده بود، رفتیم دکتر، گفت چرا حرص می‌خوری؟...

یکی از بزرگترین آرزوهایش پیروزی رزمندگان در جبهه های جنگ بود و با وجودی که در صدا و سیما مسئولیت سنگینی بر عهده داشت ولی باز نتواست از رفتن به جبهه ها بازماند

گروه ایثارو مقاومت پایگاه خبری تحلیلی احرارگیل؛هرجمعه باشما با شهدائیم،/🌹جمعه های »شهدایی» احرار/ شهید محمدرضا قاسمی: شاید این وصیت‌ها بتواند دل‌هایی را بسوی الله سوق دهد می‌خواهیم هر جمعه کار را با تبرک و ...

نیروهای کومله روستا به روستا می‌‌رفتند و مردم بی‌گناه را می‌کشتند. یک شب قرار بود به پایگاه سپاه در روستای خوش‌مقام حمله کنند و نیروهای پاسدار را بکشند و سلاح‌ها را به غارت ببرند اما ...

شهید منصور تقی پور در پانزده خرداد همراه ۵۴ نفر از شیر مردان که جزء داوطلبین بودند به قوچ سلطان رفتند و در روز ۱۶ خرداد به درجه شهادت نائل آمد و در ۲۰ خرداد در زادگاهش بی بالان ( امیر بنده ) تشییع شد.

در کتاب‌های درسی خود جملات زیبایی به یادگار گذاشت که در یکی از آنها نوشته است: «جلیل ترک صد پاره شد دیگر نمی‌آید».

اینجانب عظیم فرزند علی زمان کرام عمل سکونت گیلان لنگرود خالکیا سر؛ خواهشمندم از فرمانده خود یا هر کسی که جنازه مرا دید به پدر و مادر تحویل دهد.

اگر موقعی خواستید گریه کنید برای مظلومیت اسلام باشد نه برای شهادت ناقابل فرزندتان امّا پدر و مادرم اگر بنده شهید شدم، شما برایم از خداوند طلب مغفرت کنید و از خدا بخواهید که شهادت این شهید ناقابل را به درگاه خود قبول فرماید.

«شهید عیسی پورآقاجان گزافرودی» اولین شهید بسیجی شهرستان رودسر بخش کلاچای به تاریخ ۱۸ آذر ۱۳۵۹می باشند.

امام را تنها نگذارید. مبادا بمباران‌ها و کمبودها باعث شود که دین خود را ترک کنید مصائب توکل به خدا کنید. زیرا که خدا می‌فرماید: و بشر الصابرین.

در گوشه ای از این شهر،بن بستی وجود دارد که در این بست کم تر از ۳۰متر، ۶خانه با ۹شهید وجود دارد.

رستمعلی جان، امروز پدر شدی، وای ببخشید من هول شدم، سلام...!!

هدف مان فقط برای الله و در جهت برقراری و استقرار مطلق حاکمیت الله بر جهان بوده و در راه تحقق هر چه سریع تر آن ، خون ناچیز خود را نثار می نمائیم.

اینجانب موسی صحراپیما فرزند صفر اهل و ساکن روستای شالما ی شفت. الان ساعت ۴ بعدازظهر روز شنبه مورخ ۱۵/۰۸/۱۳۶۶ می باشد. هم اکنون زنده و سالم هستم. در گوشه سنگر نشسته ام و این یادداشت را به عنوان وصینامه می نویسم.

قصد نداشتم وصیت نامه بنویسم اما مسئولیت شرعی اقتضا کرد که قلم بدست بگیر و چند جمله ای ناقابل بنویسم و ببخشید مرا که مزاحم می شوم.

شهید محمد هوشمندان در ۲۵ بهمن ماه سال ۱۳۴۶ در شهرستان بندرانزلی در میان خانواده ای بسیار فقیر چشم گشود. هنوز مدتی از دوران کودکی را در میان کانون گرم خانواده سپری نکرده بود که بعلت فقر زیاد خانواده، او را بهمراه برادر دیگرش به پرورشگاه می سپرند و در آنجا در میان سایر دوستان خود رشد و نمو کرد.

اگر جنازه ام برگشت مرا در گلستان شهداء در کنار دیگر هموطنان من دفن کنید . در هر شب جمعه بر مزار من بیائید و در دو طرف قبرم شمع روشن کنید.

مادرم، بعد از شهادتم به همه ثابت خواهی کرد که استوار هستی، چون من شادمانه به سوی خدا می‌روم. سرافرازم که شهیدم...»