براى خاطر رضاى خدا کار کنید و براى خاطر خودنمائى ننشینید بگوئید انقلاب براى ما دردسر بود و نگوئید روغن نیست، برنج نیست، گوشت نیست. فردا عذاب سخت در انتظار شماست.

شهید «کیخسرو معماری»، جوانی پرشور و یک مسلمان واقعی و به تمام معنا، و آرزو داشت که راه کربلا را با دست پرتوان خود و سایر رزمندگان اسلام باز و به زیارت قبور مطهر امامان نائل شود که به این آرزوی خود نیز با شهادتش نائل گشت.

شهید ابراهیم پیشقدم بندر کیاشهر: بله ما سربازیم و باید از کشورمان دفاع کنیم، اگر پدر جان شهادت نسیب من شده است امیدوارم  که هر بدی و خوبی را که از من دیدید مرا به بزرگی خود ببخشید.

شهید رحیم رجبعلی پور در درگیری با ضد انقلاب بر اثر اصابت گلوله به درجه رفیع شهادت نایل آمد.

شهید علی رضایتی: ـ هیچ کس حق ندارد این نامه را باز کند . بعد از آن که شهادت رسیدم می تواند باز کنند . اگر زمان حیات خودم بخواهد باز کند خیانت نسبت به من کرده .                                                                       تاریخ   ۳۰ / ۷ / ۶۶

شهید احمد جانی در وصیت‌نامه خود آورده است: «از خداوند می‌خواهم که شهادت را نصیبم گرداند و من شهادت در راه خدا را یک سعادت برای خود می‌دانم. بارالها موقع شهادت همچون عباس (ع) شهیدم گردان تا در آن دنیا پیش او خجل نشوم.»

۱۰ روز بیشتر نگذشته بود که نیرو‌ها به منطقه عملیاتی «کربلای۵» در شلمچه رفتند و دو سه روز بیشتر از مستقر شدن‌شان در خط مقدم نگذشته بود که هر سه جوان ۱۷ ساله داخل عکس به شهادت رسیدند. هر سه متولد سال ۱۳۴۸ بودند و با فاصله کمی از یکدیگر در بهمن ۱۳۶۵ به شهادت رسیدند

پدرم تو هم روزی در جبهه حق علیه باطل از زینب‌های مملکت دفاع کردی، شما دعا کن که با دوستان شهیدت محشور شوم.

بر مزارم بنویسید که آشفته دلی خفته در این خلوت خاموش انجا بنویسید که او زاده م بود که یکباره ز غمهای جهان گشت فراموش و من آن مرغ گرفتارم که جان در نفس دارم برای روز ازادی بنالم تا قفس دارم.

همرزم و همکار شهیدم، سرتیپ پاسدار حاج خداکرم، امروز که بیست و سومین سالگرد عروج ملکوتی و شهادت امنیت بخش شما را پشت سر می گذاریم، با وجود ویروس منحوس کرونا، تفاوت مرگ در سنگر تا بستر، شیرینی شهادت دوصد چندان احساس می شود.

مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق اواخر آبان ماه سال ۶۱ به وجود آمد. این مجلس محل اجتماع مخالفان رژیم بعث عراق و صدام بود.

آخرین بار که که به نزد خانواده آمد عید قربان بود که سخن از شهادت به زبان آورد و پس از پایان مرخصی به جبهه بازگشت، اما این بار دیگر برگشتی در کار نبود و در بیست و دو سالگی در نهم مهر سال ۱۳۶۳ در پنجوین عراق به شهادت رسید.

شهید بهتاج شهبازی جوان اردبیلی بود که از از حضرت خواسته بود تا دل پدر و مادرش را برای رفتن او به جبهه نرم کند.

تازه متوجه دست راستش شدم. مشت شده بود. یوسف پشت همان لودر ترکشی کنار معدن افتاده بود. او از شدت درد و تشنگی آنقدر زمین را چنگ زده بود تا شهادت را با لبخندی که بر لبانش نقش بسته بود، در آغوش کشیده بود. 

نجفی سنگرنشینی روزهای جنگ را تجربه کرد و در واحد تخریب این بسیجی دریا دل تلاش کرد تا سهم به سزایی در پیروزی رزمندگان غیور در جبهه های نبرد با دشمن داشته باشد.

عزیزم این اولین نامه از خود خط مقدم است اولین شب در سنگر چقدر غمناک است ادم دلش می گیرد این نامه را ساعت ۸ شب برایت نوشتم مورخ هفدهم بهمن ۱۳۶۵ ما تقریبا با عراقیها ۵۰۰ الی ۷۰۰ متر فاصله داریم...

  مادر جان با ریختن خون من جوانان بپا خواهند خواست و نمی گذارند که اسلحه من بر روی زمین افتد، با ریختن خون من خفتگان بیدار خواهند شد، پس از ریختن خون ناچیز من نگران و دلگیر مباش

من از مال و مقام دنیا چیزی ندارم پس تنها می توانم جانم در این راه تقدیم اسلام نمایم مرا در پارک شهدای ماسال دفن نموده و پیامی که برای خانواده از جمله مادرم دارم این می باشد که باید افتخار کند