جمعه های شهدایی احرار/ برگی از زندگی پاسدارشهید سید جواد( شمس الدین ) عادلی پسیخانی،رشت

تحصیلات ابتدایی تا دوم دبیرستان را در رشت سپری کرد و مدرک دیپلم را نیز در فواصل رزم در جبهه موفق شد اخذ نماید .

مبارزات ضد رژیم منهوس پهلوی را از زمانی آغاز  کرد که مرحوم حاج آقا کافی(ره)، برای ایراد سخنرانی در مهدیه رشت مردم را با افکار حضرت امام خمینی ( ره) آشنا نمود . با پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری زعیم عالیقدر حضرت امام خمینی (ره) زمینه فعالیتش را گسترده نمود و در سنگرهای مختلف انقلاب حضوری مستمر و مداوم داشت.

سید جواد برای روشنگری و هدایت افراد فریب خورده گروهک منافقین بسیار تلاش نمود و تا آنجا که احساس می کرد دیگر هدایت پذیر نیستند، به مقابله با آنها بر می خواست و بارها مورد هجوم گروهک منافقین قرار گرفت و حتی قسمتی از منزل مسکونی شان در اثر اصابت نارنجک دستی افراد فریب خورده خرابی ایجاد کرد، ولی الحمدلله به ایشان آسیبی نرسید . احترام و ارزش فوق العاده ای برای همه افراد خصوصا پدر و مادر قائل بود و هیچگاه صدایش را بلندتراز آنان نمی نمود. و دوست داشت با همه دوست باشد و کمکی هم از وی بر می آمد هیچگاه دریغ نمی ورزید. بلکه با علاقه مندی برای رفع مشکلات دیگران تلاش می نمود.

سال ۱۳۶۰ به عضویت سپاه پاسداران رشت درآمد و به سبز پوشان خون و قیام و عدالتخواهی  پیوست .و فعالیت زیادی در بسیج و سپاه نمود.

و از مورخ ۶۱/۵/۱ به جبهه های غرب و جنوب هجرت نمود و مدت ۳۵ ماه حضوری چشمگیر در میادین  نبرد با دشمن داشت .

در عملیاتهای بیت المقدس ، والفجر ۱ تا والفجر ۸،کربلای ۱ و کربلای ۲ نقش مهمی ایفا نمود . سید جواد در موسیان غاری پیدا کرده بود که در هر فرصت پیش آمده برای راز و نیاز بدرگاه حضرت حق و حتی تلاوت قرآن و دعا بدانجا می رفت و از خلوتگاه  آن غار نهایت استفاد را می نمود. و حتی در منطقه ای از جنوب گودالی حفر کرده بود و برای راز و نیاز و اقامه نمازشب ساعت ها در آن گودال مناجات با خدای خویش داشت و هیچ چیزی همانند عبادت و مناجات بدرگاه حضرت باری تعالی برایش شیرین و لذت بخش نبود. و خدمت به بسیجیان را عبادت می پنداشت و با وجودیکه فرمانده گروهی بود اما در بعضی مواقع وسایل رزمندگان را می برد،و در رودخانه سرد فرو می رفت و آن را می شست و زمانی که نیرو هایش از ماموریت بر می گشتند مانند پروانه دور شمع وجود آنان می گشت و امکانات و خدمات در اختیار آنان می گذاشت.

عشق به خاندان عترت و طهارت(ع) چنان در وجودش ریشه دوانید بود که در ایام فراغت از جبهه و با بی تابی تمام خود را به حرم مطهر امام هشتم شیعیان جهان حضرت امام علی بن موسی الرضا (ع) و خواهر مکرمه شان حضرت معصومه (س) و زیارت مسجد مقدس جمکران می رساند و برای کسب فیض ، روح و جانش را صیقل می داد. سرانجام پس از سالها مبارزه و رزم با دشمن متجاوز در عملیات کربلای ۲ در تاریخ ۶/۶/ ۶۵ در حاج عمران بر اثر انفجار مین به درجه رفیع شهادت نائل آمد و ماوا گزین عرش برین گردید.

(( روحش شاد و یاد و خاطره اش گرامی باد ))